Motto nawrócenia
Słownik tłumaczy, że nawrócenie polega na uznaniu zła, które się popełniło i podjęciu decyzji o tym, aby tego nie powtarzać. Oczywiście to słuszne, toż do wnętrza Piśmie św. greckie termin oznaczające nawrócenie, metanoia, ma o wiele szersze znaczenie. Oznacza ono zmianę myślenia, która spośród kolei prowadzi do zmiany sposobu działania oraz reagowania do wnętrza naszym życiu. Przed Chrystusem nawrócenie oznaczało ponowne pojawienie się do przestrzegania Prawa – uważanie tego, co ono mówi, również stanięcie do wnętrza posłuszeństwie przy niego. Ale Jezus, rozpoczynając swoją publiczną funkcjonowanie, powiedział: „Nawracajcie się tudzież wierzcie w Ewangelię”. On sprawił, iż te dwa aspekty – Prawo a kult – porządny się jednością, i nawrócenie miało od tego momentu mieć znaczenie negacja logiczna tyle pogląd do tyłu, ile pójście do przodu. Dobra Nowina jest czymś, wewnątrz co wkraczamy przez wiarę. To rola głosili później apostołowie w środku dniu zesłania Ducha Świętego: „Nawróćcie się – powiedział aż do nich Piotr – oraz niech jakikolwiek z was ochrzci się do wnętrza nazwa Jezusa Chrystusa na absolucja grzechów waszych, tudzież weźmiecie wewnątrz darze Ducha Świętego” (Dz 2, 38). Co w takim razie składa się na nasze nawrócenie? TRZY KROKI DO NAWRÓCENIA1. Przyjęcie zbawczej miłości Jezusa Chrystusa, podjęcie decyzji o przyjęciu Go jako swojego Pana zaś życiu jako Jego uczeń. Jednocześnie jest to największe praktyka wolności, jaka jest nam dana. 2. Żal zbytnio grzechy. Grzech to nieposłuszeństwo w obliczu Boga, toteż powinniśmy pluć sobie wewnątrz brodę, gdy go popełniamy. Jednak dół spośród powodu grzechów to coraz negacja logiczna nawrócenie – jest nim zaledwie dopuszczenie życia, do wnętrza którym nie ma wcześniej potępienia. Nie chodzi z tej przyczyny o odczucie smutku (samo do wnętrza sobie destrukcyjne), jakkolwiek o ból, który prowadzi do przemiany serca. Spowiedź jest wyrazem nawrócenia plus jest konieczna do tego, abyśmy mogli ująć do porządku naszą relację spośród Bogiem, przeto ten sakrament jest na rzecz nas wielkim darem. Uczciwe przyznanie się natomiast wyznanie naszych grzechów rozpoczyna się od momentu pracy Ducha Świętego w nas, który prowadzi aż do przyjęcia przebaczenia i aż do przemiany naszego serca.Jednak wiele osób wyznaje jeszcze te same grzechy a negacja logiczna widzi żadnej poprawy. Wierzy, iż zostały im one przebaczone, mimo to jest jakaś ambaras, która negacja logiczna pozwala im uznać mocy nawrócenia. A to naprowadza nas na trzeci dyscyplina nawrócenia.3. Uwolnienie odkąd zwodzenia. Częścią każdego grzechu jest zwodzenie, co Jezus potwierdził na krzyżu, mówiąc: „Ojcze, przebacz im, dlatego że negacja logiczna wiedzą, co czynią”. Po ludzku wiemy dość krocie, by otrzymać obligacja w ciągu wszelkie zło, jakie uczyniliśmy. Jednak negacja logiczna jesteśmy aż do końca świadomi tego, co pociąga za sobą nasz grzech. Nie rozumiemy w środku pełni, w charakterze wielce obrażamy Boga, na sposób ranimy samych siebie i jak na przykład niesłychanie szkodzimy innym. Gdybyśmy owo zobaczyli, o wiele mniej byśmy grzeszyli. A nie widzimy, przeto iż wapniak kłamstwa przyczynia się (za pośrednictwem innymi słowy otwarcie) aż do naszego grzechu. Zachęcam aż do wybitnie ważnej refleksji: kiedy nieprawda oraz zwodzenie złego ducha działa do wnętrza moim życiu. Ta myśl jest nadzwyczaj istotna, ponieważ wystawienie pokus na światło Boże jest na rzecz nas drogą do wolności w Chrystusie.NA WŁASNEJ SKÓRZE… 40 lat temu, w 1970 r. sam jeden doświadczyłem chrztu do wnętrza Duchu Świętym również spotkałem Jezusa. Zacząłem w takim przypadku czytać Pismo św. również kiedy przeczytałem Nowy Testament – uświadomiłem sobie, iż wiele z niego nie rozumiem. W jaki metoda ci wszyscy siła robocza, o których jest przemówienie w Ewangelii, byli uwalniani na wskroś Jezusa spośród mocy złego ducha? Jednak był we mnie przedtem Duch Święty, z tej przyczyny wiedziałem, iż owo, co czytam, jest prawdą.Niedługo z kolei przyjechał do mnie należący do mnie kamrat, który był w takim razie wewnątrz seminarium, plus powiedział, że w ciągu spotkania modlitewnego modlono się w ciągu niego także został uwolniony. Nie rozumiałem, co puder na myśli. Powiedział mi, że puder ambaras spośród masturbacją – wyznawał owo, rozmawiał o tym problemie spośród kierownikiem duchowym, stosował się aż do wszystkich jego wskazówek, ale permanentnie był sprzężony tym grzechem. Wtedy pomodlono się zbytnio niego natomiast… teraz jest wolny. To mnie zszokowało! Pomyślałem, iż pod warunkiem owo zgodność z rzeczywistością, owo wiele rzeczy do wnętrza moim życiu wymaga takiej modlitwy, natomiast jest coraz obfitość innych ludzi, którym można by do wnętrza ten wyjście pomóc. I właśnie, metodą prób również błędów, zacząłem szukać kochany w kierunku uwolnieniu.Kilka lat po doświadczeniu chrztu wewnątrz Duchu Świętym odczułem, iż potrzebuję w dalszym ciągu więcej uzdrowienia. I faktycznie, Bóg okazał mi łaskę także pewne osoby modliły się zbytnio mnie, abym mógł doznać wewnętrznego uzdrowienia wewnątrz relacji spośród moim ojcem. Owoce tej modlitwy mnie zaskoczyły – zauważyłem, że jest we mnie więcej odwagi, kiedy mówię do dużych grup ludzi. Nie byłem natychmiast ano zamknięty i skoncentrowany na sobie. Zrozumiałem później, iż Bóg ma pomysł w obliczu naszego życia, ale taki program ma w podobny sposób szatan. To pan chciał, abym żył równoczesny lękiem także w życiu nie podjął tego, co przeznaczył mi Bóg. Dlatego doszedłem do wniosku, że potrzebuję uzdrowienia na głębszym poziomie i… uwolnienia. NIE TYLKO KRĘGOSŁUP Gdy w 1985 r. pojechałem na konferencję – Pan zaczął gnieść moje serce. Wiernie służyłem Panu, byłem liderem wspólnoty, robiłem pełnia, co aż do mnie należało, zaś postępowałem ściśle mówiąc, jednak… moje motor oziębło. Zawsze myślałem o sobie jako o synu marnotrawnym, który powrócił do domu Ojca, jednakowoż w ową stronę Pan Bóg zaczął mi akcentować także grzechy „starszego brata”. Bóg po cios dalszy skruszył moje napęd oraz doprowadził mnie aż do łez. Dzięki tym doświadczeniom powstała moja pierwsza książka – „Powrót starszego brata”, która mówi o grzechach serca, o osądzie, o krytyce a poczuciu wyższości.Podczas konferencji spotkałem pewnego księdza, o którym wiedziałem, iż modli się o uwolnienie. Pomyślałem sobie: A, co w tamtym miejscu, pójdę do niego. Najbardziej skłonił mnie do tego żal kręgosłupa, który notorycznie dokuczał mi przed różnymi ważnymi wydarzeniami, wtedy także dodatkowo wtedy.Gdy w toku tej modlitwy przedstawiciel kleru mnie zapytał, co mi się przydarzyło – odpowiedziałem spontanicznie, nie tyle spośród głowy, co z serca, że w pierwszej klasie zostałem niepyszny przed całą klasą. Wtedy poprowadził nade mną modlitwę uwolnienia i wyrzeczenia się zła. Kiedy stanął w autorytecie Jezusa, sprzeciwiając się szatanowi – poczułem, że jest szczyptę w mnie, co uważałem wewnątrz proporcja siebie samego, a obecnie to ze mnie wychodzi! I naraz stałem się wolny. Ksiądz nazwał to „szczyptę” odrzuceniem, dlatego wyrzekłem się odrzucenia, oraz Pan mnie uwolnił. Zobaczyłem w owym czasie, w jakim stopniu czynów wewnątrz moim życiu było popełnionych z lęku przed odrzuceniem – w jaki sposób wiele zamknięcia się w środku sobie, chronienia samego siebie, w charakterze wiele egoizmu... Myślę, iż ten przykład pomoże nam wydedukować, z jakiego powodu uwolnienie od czasu zwodzenia prowadzi nas aż do nawrócenia. To kłamstwa, do wnętrza które uwierzyliśmy oraz które nosimy wewnątrz sobie –sprawiają, że jesteśmy zamknięci oraz negacja logiczna umiemy przyjąć miłości Boga. Już samo noeza tego, co jest w środku naszym sercu – daje wolność. Czasem to, co wewnątrz sobie nosimy, wydaje się naszym przyjacielem. Niektórych rzeczy trzymamy się kurczowo, więc wyrzeczenie się ich być może publikować się nam ryzykowne. Tak się aż do nich przyzwyczailiśmy, że boimy się, jacy będziemy, kiedy odrzucimy to wszystko. Dlatego musimy zaprosić Boga o rewelacja prawdy o nas – oraz prawda wyzwala!
Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, że chyba że od Ciebie odejdzie, owo garść lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — w środku tylna część, w środku bok, jeszcze raz w przód — wszędzie jej całość dolega okrutnie. A przed chwilą Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz tudzież mówisz: „Biegnijcie — Ja was mieścić będę, Ja was powiodę, Ja was tam poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza zbieg okoliczności człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili kiedy owce, ktoś z nas się obrócił w kierunku własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, aż do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli pożądanie a łaknienie zaś wygasało w nich bytowanie” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako osobowość podatna na złudzenia, wewnątrz których potrafi zachowywać się uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie wzorem jeden z bohaterów powieści Goldinga — eklezjasta budujący tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera w strachu, wiedząc, że konstrukcja dachu negacja logiczna ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: wieża wali się spośród hukiem, niszcząc Dom Boży dodatkowo okoliczne domy, zaś mężczyzna już sam popada w obłęd.Grzech objawia się jako obłędny tempo aż do przepaści (wewnątrz przekonaniu, iż podążam do krainy szczęścia) bądź jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku człek łamie sobie kości. Iluzja szczęścia bo jest na miarę klisza wyświetlany na ścianie. Gdy szycha usiłuje wskoczyć w środku jego wnętrze, wali głową do wnętrza mur. Gdy diablik stwarzał uświęcony Antoniemu iluzje ponętnej kobiety wewnątrz jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, że jest wciągany w środku grę pozorów, która ma rozdzielić jego lojalność Bogu oraz zetrzeć w proch nieustępliwe głód podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — człek pogrąża się wewnątrz rozpaczy, osamotnieniu a poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż gonitwa zbyt tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na manowce:W nawróceniu pierwszą sprawą jest zachwyt własnego stanu. Człowiek potrafi latami hamować się boleść przeżytej katastrofy tudzież zawiązywać sobie bytowanie na dnie przepaści. Pomaga mu do wnętrza tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają nie odczuwać pogruchotanych kości. Te środki zaradcze coraz w wyższym stopniu pustoszą wewnętrzny system człowieka, zamieniając go w środku snujące się widmo. Ich przeróżny arsenał sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka od momentu jego własnego serca, natomiast tym samym od chwili Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu oraz jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących również pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza owo poczucie słabości natomiast niemocy autentycznego powrotu do Boga. Lęk, iż nigdy negacja logiczna uda mi się najechać ogromnego dystansu, jaki wyznacza moje właśnie dalekie odejście. Być przypuszczalnie owo właśnie próba stało się udziałem Judasza, który wewnątrz swoim osamotnieniu uznał, iż nie istnieje w tej chwili sposób powrotu. Zbyt o wiele odszedłem, bym był w stanie powiadać: cała do tyłu!Druga podejście owo ogromne poczucie winy, odbierające pragnienie do życia oraz uwielbienie do siebie. Człowiek w ten sposób niezmiernie koncentruje się na własnym upadku, że jego ciemność przysłania mu ubolewanie Boga.Czasem do wnętrza prawdziwym przeżyciu żalu w środku grzechy przeszkadza psychiczne impresja winy, w środku którym w środek uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, iż z powodu naszych pomyłek dodatkowo złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem istnieć taki głupi? Jak mogłem to sprawić? Jak mogłem owo relacjonować?Trzecia stosunek owo poryw zrobienia gruntownego porządku w swoim życiu moralnym tudzież religijnym oparta często na wierze, iż pełnia da się przepracować natomiast uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie przy tym niejednokrotnie z lęku poprzednio zatratą siebie do wnętrza grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być może ta sylwetka rodzi się spośród poczucia, że jeśliby mam wypracować na Bożą amor, muszę pokazać się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest bubel myślenia o nawróceniu jako drodze, na której aż do końca życia będzie się w środku człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma albowiem takiego momentu, do wnętrza którym moglibyśmy rozmawiać: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem faktycznie doskonały. Przypowieść o celniku dodatkowo faryzeuszu stanowi przestroga przedtem postawą definitywnego zwycięzcy w duchowych bojach.Poszukajmy do wnętrza słowie Bożym tropów wiodących do odkrycia Bożego pomysłu na wnikliwie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, jaki rodzi się w duszy Augustyna, ma swoje rodowód w środku odkryciu zasadniczego dla chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi do grzesznika, żeby rozluźnić mu oczy na kibić, wewnątrz jakim się znajduje. Przychodzi, tak aby awansować go na własnych rękach spośród piekła, do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności pod ręką grzeszniku jest spotkanie z Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest ogromnie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — negacja logiczna kochanków, przeciwnie mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jak na przykład wewnątrz zaklętym kręgu, kluczy po pustyni w rozpaczliwym oczekiwaniu, iż tym co do jednego się uda, iż znajdzie właściwego mężczyznę, początek, które ją napoi. Rozmowa z Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wynaleźć własne zagubienie, nie czując się przy tym potępioną. Droga przychodzi do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych bezzwłocznie na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła obrać kierunek aż do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą również życiem; oblekając się w środku ciało, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj dodatkowo szukaj ukochany, abyś doszedł aż do prawdy dodatkowo życia”. Nie to ci powiedziano. Wstań, leniwcze, droga sama aż do ciebie przyszła także śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię dosłownie obudziła! Wstań również chodź!
Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, że chyba że od Ciebie odejdzie, owo garść lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — w środku tylna część, w środku bok, jeszcze raz w przód — wszędzie jej całość dolega okrutnie. A przed chwilą Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz tudzież mówisz: „Biegnijcie — Ja was mieścić będę, Ja was powiodę, Ja was tam poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza zbieg okoliczności człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili kiedy owce, ktoś z nas się obrócił w kierunku własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, aż do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli pożądanie a łaknienie zaś wygasało w nich bytowanie” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako osobowość podatna na złudzenia, wewnątrz których potrafi zachowywać się uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie wzorem jeden z bohaterów powieści Goldinga — eklezjasta budujący tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera w strachu, wiedząc, że konstrukcja dachu negacja logiczna ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: wieża wali się spośród hukiem, niszcząc Dom Boży dodatkowo okoliczne domy, zaś mężczyzna już sam popada w obłęd.Grzech objawia się jako obłędny tempo aż do przepaści (wewnątrz przekonaniu, iż podążam do krainy szczęścia) bądź jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku człek łamie sobie kości. Iluzja szczęścia bo jest na miarę klisza wyświetlany na ścianie. Gdy szycha usiłuje wskoczyć w środku jego wnętrze, wali głową do wnętrza mur. Gdy diablik stwarzał uświęcony Antoniemu iluzje ponętnej kobiety wewnątrz jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, że jest wciągany w środku grę pozorów, która ma rozdzielić jego lojalność Bogu oraz zetrzeć w proch nieustępliwe głód podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — człek pogrąża się wewnątrz rozpaczy, osamotnieniu a poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż gonitwa zbyt tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na manowce:W nawróceniu pierwszą sprawą jest zachwyt własnego stanu. Człowiek potrafi latami hamować się boleść przeżytej katastrofy tudzież zawiązywać sobie bytowanie na dnie przepaści. Pomaga mu do wnętrza tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają nie odczuwać pogruchotanych kości. Te środki zaradcze coraz w wyższym stopniu pustoszą wewnętrzny system człowieka, zamieniając go w środku snujące się widmo. Ich przeróżny arsenał sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka od momentu jego własnego serca, natomiast tym samym od chwili Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu oraz jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących również pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza owo poczucie słabości natomiast niemocy autentycznego powrotu do Boga. Lęk, iż nigdy negacja logiczna uda mi się najechać ogromnego dystansu, jaki wyznacza moje właśnie dalekie odejście. Być przypuszczalnie owo właśnie próba stało się udziałem Judasza, który wewnątrz swoim osamotnieniu uznał, iż nie istnieje w tej chwili sposób powrotu. Zbyt o wiele odszedłem, bym był w stanie powiadać: cała do tyłu!Druga podejście owo ogromne poczucie winy, odbierające pragnienie do życia oraz uwielbienie do siebie. Człowiek w ten sposób niezmiernie koncentruje się na własnym upadku, że jego ciemność przysłania mu ubolewanie Boga.Czasem do wnętrza prawdziwym przeżyciu żalu w środku grzechy przeszkadza psychiczne impresja winy, w środku którym w środek uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, iż z powodu naszych pomyłek dodatkowo złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem istnieć taki głupi? Jak mogłem to sprawić? Jak mogłem owo relacjonować?Trzecia stosunek owo poryw zrobienia gruntownego porządku w swoim życiu moralnym tudzież religijnym oparta często na wierze, iż pełnia da się przepracować natomiast uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie przy tym niejednokrotnie z lęku poprzednio zatratą siebie do wnętrza grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być może ta sylwetka rodzi się spośród poczucia, że jeśliby mam wypracować na Bożą amor, muszę pokazać się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest bubel myślenia o nawróceniu jako drodze, na której aż do końca życia będzie się w środku człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma albowiem takiego momentu, do wnętrza którym moglibyśmy rozmawiać: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem faktycznie doskonały. Przypowieść o celniku dodatkowo faryzeuszu stanowi przestroga przedtem postawą definitywnego zwycięzcy w duchowych bojach.Poszukajmy do wnętrza słowie Bożym tropów wiodących do odkrycia Bożego pomysłu na wnikliwie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, jaki rodzi się w duszy Augustyna, ma swoje rodowód w środku odkryciu zasadniczego dla chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi do grzesznika, żeby rozluźnić mu oczy na kibić, wewnątrz jakim się znajduje. Przychodzi, tak aby awansować go na własnych rękach spośród piekła, do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności pod ręką grzeszniku jest spotkanie z Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest ogromnie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — negacja logiczna kochanków, przeciwnie mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jak na przykład wewnątrz zaklętym kręgu, kluczy po pustyni w rozpaczliwym oczekiwaniu, iż tym co do jednego się uda, iż znajdzie właściwego mężczyznę, początek, które ją napoi. Rozmowa z Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wynaleźć własne zagubienie, nie czując się przy tym potępioną. Droga przychodzi do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych bezzwłocznie na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła obrać kierunek aż do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą również życiem; oblekając się w środku ciało, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj dodatkowo szukaj ukochany, abyś doszedł aż do prawdy dodatkowo życia”. Nie to ci powiedziano. Wstań, leniwcze, droga sama aż do ciebie przyszła także śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię dosłownie obudziła! Wstań również chodź!
Komentarze
Prześlij komentarz